پس از تشکیل سلول تخم و تقسیمهای سلولی اولیه به تدریج شاهد تمایز بافت و تکامل اندامهای جنین هستیم. پس از طی دوره ای تکاملی (حدود 4 ماهگی) جنین آمادگی و توانایی پذیرش ارتباط با یک مرکز اراده یا دریافت آگاهی از جهان دیگر(ماوراء) را پیدا می کند. آنچه را که در اصطلاح عام دمیدن روح نامیده اند. مرکز اراده ای که از این لحظه به بعد فرماندهی مغز، سلسله اعصاب و حواس را به عهده می گیرد. اینجاست که من یا شخصیت جنین شکل می گیرد. زین پس اگر چه برخی حواس عملکرد ضعیفی خواهند داشت اما جنین دارای ادراک فوق العاده بالایی است. ادراکی که قطعا مربوط به پردازش اطلاعات ناچیز محیطی نیست. از همان لحظه، علاوه بر دیدن، شنیدن و درک تمامی واقعیات اطراف خود ( البته بدون استفاده از حواس) جنین دارای قدرت درک بسیاری از واقعیتهای گذشته و آینده است. واقعیاتی که درک آنها برای اکثر انسانهای بالغ و فهیم غیر ممکن است. بله، او بسیار می فهمد و ما غافلیم.
نوزاد متولد می شود، گاهی گریه های طولانی، جیغهای شدید و غیر عادی، شوکهای ناشی از ترس(حالتی شبیه به شوک قلبی)، تیکهای عصبی سر یا دست و پا، خیره شدنهای طولانی به نقطه ای خاص، لبخندهای بی مورد در خواب و ... همه و همه ما را به تعجب وا می دارد که معمولا برای تفسیر و تعبیر این حالات یا دست به دامن خرافات و تجربیات مادر بزرگها، دعا نویسها و رمالها شده یا از پزشکان متخصص اطفال با معاینه جسم کودک جویای علت می شویم که چه در مورد اول و چه در مورد دوم که هدف ما کشف دلایل معقول علمی و تجربی برای فهم آنچه که نمی دانیم است به بیراهه می رویم. اینگونه حالات معمولا تا کمتر از یکسالگی که کودک دارای ادراک قوی ماورایی است ادامه دارد ...
سعید کرمی
1397/2/8
رسول