آیا تقاص واقعیت دارد؟

  آیا ما تاوان یا تقاص اعمالمان را در این دنیا پس می دهیم؟ اگر چنین است چگونه اعمال ما در دنیای فیزیکی به ما باز می گردند؟ آیا خداوند نقشی دارد؟

   حتما تاکنون این عبارات را بسیار شنیده اید :

   دنیا دار مکافات است، فلانی تقاص گناهانش را پس داد، از هر دست بدهی از همان دست پس می گیری، خدا جای حق نشسته است، چاه کن جایش ته چاه است و یا تو نیکی می کن و در دجله انداز، کار خوب بی اجر نمی ماند، صدقه دفع بلاست و ...

   تمامی اینها عباراتی عامیانه برای ترس و پرهیز و یا امید و آرامش نیستند بلکه نتیجه تجربیاتی هستند که طی هزاران سال به بشر ثابت شده و برای اثبات سندیت هم نیازی به آمار و مدارک ندارند این یعنی همان چیزی که بسیاری آن را نتیجه  قانون کارما  می دانند. قانونی که هیچ توضیح منطقی ارائه نداده و هیچ گونه پشتوانه علمی هم ندارد.اما واقعا چگونه این پیامدها روی می دهند؟ آیا دستی ماورایی در کار است؟ اینها سوالاتی هستند که تاکنون بی جواب مانده اند. اما اکنون یک پاسخ :

   با توجه به ثبات شخصیت انسانی در عین تغییرات فیزیکی و شیمیایی جسم در طول زمان و اثبات آن در دیدگاههای مختلف، دیگر باید بپذیریم که من واقعی و ارادی یا به تعبیر دیگر روح، در این دنیای فیزیکی نبوده بلکه در ماورای فیزیک مادی و در عالم آگاهی (بعد ایکس) قرار دارد و تنها از طریق یک دریچه اتصال با جسم و دنیای مادی در ارتباط است. اما ما آنقدر از طریق حواس پنجگانه سرمان به دنیای مادی گرم است که اصل و وجود  واقعی خودمان را در ماوراء فراموش کرده و همه زندگی ما همین دریچه ی دوربینی شده که از طریق آن به دنیا نگاه می کنیم و واقعیتها و خوب و بد اعمالمان را اکثرا متوجه نمی شویم. در حالیکه من واقعی که گاه به ضمیر ناخودآگاه هم تعبیر می شود در عالم آگاهی و ادراک خالص قرار دارد و خوب و بد اعمال را به درستی می فهمد. اما مغز نمی تواند از طریق دریچه اتصال واقعیت را درست دریافت کند. گرچه گاهی تصویر مبهمی به صورت یک توهم نامفهوم درک می شود اما توسط مغز قابل تحلیل نیست و تنها گهگاهی تلنگرهای کوچکی را که من واقعی اصطلاحا به وجدان ما می زند متوجه می شویم.

   در واقع ادراک حسی شامل : حواس، سلسله اعصاب، مغز و افکار ما موانعی هستند که نمی گذارند نتیجه ادراک خالص را از آن عالم دریافت کنیم. تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز. اما من واقعی بدون اطلاع مغز و جسم از طریق همان دریچه اتصال پیام مثبت و منفی را به مغز و در نتیجه تعادل روانی ما وارد می کند. زمانی که عمل نادرستی از ما سر می زند یک پیام منفی که  شدت آن به بزرگی خطای ما بستگی دارد تعادل روانی ما را بر هم زده و و درصد خطا را در انتخاب مسیرهای درست و فرصتهای تصادفی مناسب بالا می برد و طبعا پیامدهای این اشتباهات گریبان گیر ما خواهند شد و اصطلاحا پشت سر هم بد شانسی می آوریم. 

   در خصوص کارهای نیک هم پیامدهای مثبت اعمال ما از طریق ناخودآگاه باعث تعادل و ثبات روانی شده و اراده ما را در انتخاب مسیرهای درست از میان تمام حالات تصادفی ممکن یاری می کنند و با تمرکز روی فرصتهای خوب و مسیرهای صحیح کمتر هم مرتکب اشتباه می شویم و فکر می کنیم که شانس به ما رو کرده یا خدا با ماست در حالیکه همه چیز از خود ما به ما بر می گردد.

   ممکن است بپرسید اگر ما این چنین تقاص گناهانمان را پس می دهیم یا پاداش کارهای درستمان را می گیریم پس چرا بسیاری ظالمان بزرگ و یا صالحان بدون دیدن نتیجه اعمالشان یک عمر زندگی کرده و از دنیا هم می روند؟ 

   در اینجا لازم است ذکر شود که نتیجه هر عمل خوب یا بد به نسبت میان افرادی که به نوعی سبب آن شده اند تقسیم می شود. تمامی گناه ظلم یک ظالم  یا صواب عمل یک فرد درستکار فقط به او مربوط نمی شود که تنها او پاسخگو باشد بلکه تمامی موثرین، مشوقین، طرفداران، عاملین و یا آنانکه بی تفاوتند یا سکوت می کنند از رده بالا تا پایین، از نسبت نزدیک تا دور و از ابتدا تا انتهای یک عمل به گونه ای پاسخگو و درگیر همان عملی خواهند بود که در راس هرم از یک فرد خاص سر می زند. پس عزیزان در بسیاری موارد جای هیچ گله و شکایتی نیست.

   البته در نظر داشته باشید که تمامی اتفاقات طبیعی کاملا تصادفی بوده و به خوبیها و بدیهای انسان که خود محصول ژنتیک و محیطی تصادفی است هیچ گونه ارتباطی ندارند و موارد ذکر شده فقط شامل پیامدهایی می شود که به گونه ای با بازخورد رفتار ما در جوامع انسانی یا طبیعت ارتباط داشته و همبستگی معنی داری با اعمال ما نشان می دهند که این موارد عملا در طول تاریخ به بشر ثابت شده است.

   و در آخر فراموش نکنیم آنگاه که به اعمال نادرست و ظلمهایی که می کنیم آگاه نیستیم یا رفتارهای خودخواهانه و غلط وجدانمان را نمی آزارد من واقعی که در عالم آگاهی است همه را درک کرده و به شکل ناخودآگاه بدانگونه که ذکر شد اعمال را به ما باز می گرداند. یعنی در واقع ما توسط خودمان محاکمه شده و به جزا یا پاداش اعمالمان در این دنیا می رسیم و آنجا که مجالی نیست شخص نتیجه اعمال خود را دریافت کند و عمدا یا تصادفا از دنیا می رود در عالم ماورا یا فرا- زمان درستی یا نادرستی تمامی اعمال خوب یا بد و نتایج آنها را در آینده درک کرده و زجر و لذت واقعی به من واقعی یا روح او وارد خواهد شد.

سعید کرمی 

1395/3/19